SON DAKİKA
30 Ocak Döviz Kurları – KIBRIS HABER
Güzellik ve SPA Merkezinde, sauna odası alev aldı! – KIBRIS HABER
Tabipler Birliği, Çalışma Bakanlığı’nı eleştirdi! – KIBRIS HABER
15 yaşındaki kızı taciz etmişti, işine son verildi! – KIBRIS HABER
Birçok noktada sel baskını yaşayacağız! – KIBRIS HABER
Ufuk Tomson mezarı başında anıldı! – KIBRIS HABER
Borsa’da yükseliş – KIBRIS HABER
29 Ocak Petrol Fiyatı – KIBRIS HABER
THY uçağına yıldırım isabet etti! – KIBRIS HABER
Sterlin 39’a dayandı! – KIBRIS HABER
Özersay, Rum lideri Hristodulides’i eleştirdi! – KIBRIS HABER
KKTC’yi soğuk ve karlı bir hafta bekliyor! – KIBRIS HABER
Rauf Raif Denktaş 100 yaşında! – KIBRIS HABER
Rum Yönetiminden Kıbrıslı Türklere yönelik 14 maddelik paket! – KIBRIS HABER
Güvenlik Kuvvetleri Komutanlığından önemli duyuru! – KIBRIS HABER
Kuaför, 15 yaşındaki kızı taciz etti! – KIBRIS HABER
Temizlediği evleri soydu! – KIBRIS HABER
Kasaplar Birliği eylem yaptı! – KIBRIS HABER
Bakanlar Kurulu toplandı! Gözler görüşme sonrası yapılacak açıklamaya çevrildi – KIBRIS HABER
Beyköy Tatbikat alanında atış yapılacak! – KIBRIS HABER
Oğuz: İstatistik Kurumu’nun açıkladığı nüfusu muteber kabul etmeliyiz 
Soğuk ve yağmurlu hava etkili oluyor
İskele’de olaylı gün
Meteoroloji kurumları arasındaki işbirliği arttırılacak
III. Kıbrıs Türk Gençlik Kongresi: Enflasyona sebep olan faktörler kamu yükü ve vergilerdir
‘Olmazsa olmaz’ Herkes hasta… Uzman isim uyardı! Üçlü virüs salgınıyla mücadele için…
Instagram takip isteklerinde yeni dönem! Yorum yağdı… “CV de gönderelim tam olsun”
Ülkede 2014 yılından bu yana kaçak yaşayan zanlılar, cezaevine gönderildi.
Burak Maviş: Yasanın süresi bitiyor, deprem fonundaki para nerede bekletilecek?
Tepebaşı’nda bugün 3 saatlik elektrik kesintisi yapılacak

Bütün dünya onu bir sinemayla tanıdı lakin… 18 yıl boyunca havaalanında yaşayan adamın anlatılmamış öyküsü

Bütün dünya onu bir sinemayla tanıdı ancak… 18 yıl boyunca havaalanında yaşayan adamın anlatılmamış hikayesi”Mehran Karimi Nasseri” ya da “Sör …

Bütün dünya onu bir sinemayla tanıdı lakin… 18 yıl boyunca havaalanında yaşayan adamın anlatılmamış öyküsü
Akacan The Mall
27.11.2022 09:22
0
A+
A-

Bütün dünya onu bir sinemayla tanıdı ancak… 18 yıl boyunca havaalanında yaşayan adamın anlatılmamış hikayesi
“Mehran Karimi Nasseri” ya da “Sör Alfred” ismi birçoğumuza pek bir şey söz etmeyen isimler ancak “Hani Tom Hanks’in oynadığı bir sinema vardı ya…” denince hepimiz anlıyoruz kimden bahsedildiğini. Sör Alfred geçtiğimiz günlerde hayata veda etti lakin kıssası Hollywood sinemasının ötesinde anlatılmayı hak ediyor.

Takvimler 2004 yılını gösteriyordu. İngiliz müellif Andrew Donkin için sıradan bir gündü.

Donkin her vakit olduğu üzere sabah erken kalkmış çalışırken telefonu çaldı. Arayan kişi, yayın temsilcisiydi. Çabucak eşyalarını toplayıp Londra’dan Paris’e giden birinci Eurostar trenine atlamasını ve “mümkünse saat 15.00’e kadar” Charles de Gaulle Havalimanı’nda olmasını istiyordu.

Akacan The Mall

“Adam neredeyse 20 yıldır havaalanında yaşıyor” demişti telefonda temsilcisi. Kelamını ettiği kişi Sör Alfred Mehran’dı.

Geçtiğimiz günlerde hayatını kaybeden Sör Alfred, 1988 yılında Charles De Gaulle’e ayak basmış olan devletsiz bir siyasi mülteciydi. Bu konuşmanın gerçekleştiği sırada, 16 yıldır havalimanının giden yolculara ayrılmış olan kısmında 1 numaralı terminalde yaşamaktaydı.

Temsilcisi Donkin’e, “Anlaşırsanız Mehran’ın biyografisini birlikte yazabileceksiniz” demişti. Bir muharrir için hayatta bir defa karşılaşılabilecek dev bir fırsattı bu…

Sör Alfred’in tam ismi Mehran Karimi Nasseri’ydi. Kimlik dokümanları olmadan Fransa’ya girmişti ve havaalanında sıkışıp kalmıştı. Pasaportu olmadığı için öbür bir uçağa binemiyordu. Havaalanından çıkması da mümkün değildi zira kimlik evrakları olmadığı için tutuklanabilirdi. Ne var ki havaalanı tarafsız bölgeydi; asla ayrılamayacağı bir araf üzereydi.

Sör Alfred’i Donkin’le tanıştıran kişi Alman editör Barbara Laugwitz’di. Aslına bakılırsa direktör Steven Spielberg, Sör Alfred’in hayat öyküsünün sinema haklarını satın almıştı lakin onun gönlünde yatan aslan, yaşadıklarının yazıya dökülmesiydi.

Donkin geçtiğimiz günlerde The Guardian için kaleme aldığı yazıda, Sör Alfred’le tanışma sürecini ve havaalanının sandalyelerinde birlikte geçirdikleri saatleri anlattı.

BİNLERCE SAYFALIK BİR GÜNLÜK TUTUYORDU

Donkin, “50’lilerinin ortalarında, uzun uzunluklu, seyrelmiş siyah saçlı, zekâsı gözlerindeki ışıltıya yansımış” bir adam olarak tanım ettiği Sör Alfred’in el otomobilleri, kutular ve çantalar içinde biriktirdiği eşyalarının her geçen gün artarak bir yuvaya dönüştüğünü yazdı.

O kutuların en değerlilerinde, Sör Alfred’in A4 uzunluğunda kağıtlara yazdığı günlüğü gizliydi. Sör Alfred, havaalanının nazik hekiminin kendisine armağan ettiği sayfalara 10 yılı aşkın müddettir günlük yazıyordu. Bu günlükler önlü gerili 10 bin sayfaya ulaşıyordu.

Donkin’in Alfred’le ilgili en çok merak ettiği şeylerin başında şövalyelere verilen “sör” unvanını nasıl aldığı geliyordu.

Gülümseyerek anlattığına nazaran, Alfred yardım istemek için Brüksel’deki İngiltere büyükelçiliğine bir mektup yazmıştı. Gelen yanıt “Dear Sir, Alfred…” (“Sayın Beyefendi, Alfred”) diye başlıyordu yani aslında bu tıp resmi yazışmalarda kullanılan standart bir tabirdi. Lakin İngiltere Büyükelçiliği’nin antetli kağıdında bu ifadeyi görmek, Alfred için şövalye ilan edilmekle eşdeğerdi. O günden sonra kendini daima Sör Alfred diye tanıttı. Donkin yazısında “Ben de onu daima Sör Alfred diye çağırdım. Ona yakışıyordu” sözlerini kullandı.

BİRLİKTE BİR BİLMECEYİ ÇÖZMEYE ÇALIŞTILAR

Otobiyografilerin birçoklarının okurlara vaadi gerçekleri anlatmaktır. Fakat geçmişi ve kayıp pasaportuyla ilgili gerçekler kelam konusu olduğunda Sör Alfred’in kendisi de çok fazla bilgi sahibi değildi. Havaalanında geçirdiği 16 yıl boyunca inanılmaz öyküsüne birçok söylenti ve kent efsanesi eklenmişti. Bazıları İran’dan sürgün edildiğini söylüyordu, bazıları azaba uğradığını tez ediyordu. Kimlik dokümanlarını kendi isteğiyle kaybettiğini söyleyenler de vardı. En gizemli argüman ise annesinin bir İngiliz hemşire olduğuna dairdi.

Donkin bu yaklaşımlara bir alternatif geliştirmeye karar verdi. Sör Alfred’in kıssasına bir bilmece muamelesi yapacak ve yazdığı her sayfada bu bilmeceyi çözmeye çalışacaktı.

Editörü Laugwitz bu fikri komik buldu fakat kabul etti. Donkin’in Sör Alfred’le geçirdiği üç hafta işte bu türlü başladı.

HAVAALANI RUTİNİ: UYANMA, TIRAŞ, KAHVALTI

Bir havaalanı terminalinde yaşamak zorunda olmak, Sör Alfred’in hayatında bir sistem olmaması manasına geliyordu. O da nizamını kendi kendine kurmaya karar vermişti. Her sabah erkenden kalkıyor, havaalanı kalabalıklaşmadan lavaboya gidiyor yıkanıp paklanıyor, tıraşını oluyordu. Çünkü “en uygun haliyle” insan içine çıkmak istiyordu. Havaalanında yaşamanın saygınlığına ziyan vermesini istemiyordu.

Ardından yemek katındaki fast food restoranından kahvaltısını alıyor, terminalin gazete büfesini ziyaret ediyor ve duruma nazaran birkaç gazete alıyordu. Bu sabah rutinin akabinde her vakit oturduğu yere dönüp kahvaltısını ederken etrafında artmakta olan hareketliliği izliyordu. Sağından solundan geçen yolcuların birçok Sör Alfred’e dikkat etmiyordu bile. Fakat çok ender de olsa “Ne kadar çok el bagajı var” diye şaşıranlar oluyordu elbette…

Kahvaltının akabinde Sör Alfred, gününün büyük bir kısmını dolduran işinin başına oturup günlüğünü yazmaya başlıyordu. Her şeyi lakin her şeyi kaydediyordu günlüğüne. Donkin’le olan konuşmalarını bile satır satır sayfalara döküyordu. Bir öbür deyişle Donkin, Sör Alfred’in kitabını yazarken, o da kitabın yazılma sürecini yazıyordu.

KENDİ KENDİNE FRANSIZCA VE ALMANCA ÖĞRENDİ

Donkin’e nazaran Sör Alfred bir reality show yarışmacısı üzereydi. Hayatının tamamını gözler önünde yaşıyordu. Yaşadıklarının bir kısmı gerçek bir kısmı performanstı. Yaşananları sıcağı sıcağına yazıp özetliyordu. Havaalanındaki tek eksiği kameralar, bir sunucu, bir yayın aracı ve hayranlardan oluşan bir seyirci kitlesiydi.

Günlüğünü yazma işine orta veren Sör Alfred, oturup aldığı gazetelerini okumaya başlıyordu. Dünya siyaseti üzerine okuyup tartışmaktan çok hoşlanıyordu. Havaalanında yaşadığı süreçte çeviri sözlükleri ve gazeteler yardımıyla kendi kendine Almanca ve Fransızca okumayı öğrenmişti. Öğrenmeye çok açık bir insandı ve vaktini boşa harcamaktan hiç hoşlanmıyordu.

Öğle yemeği saati geldiğinde tekrar sabahki fast food restoranının yolunu tutuyordu. Neredeyse her öğle balık kroket sandviç yiyordu. Daha evvel bir kezinde yemeklerini aldığı restoranı değiştirmeyi denemişti. Lakin buradaki kızarmış patates makinesinin birkaç günlüğüne bozulması nedeniyle hayal kırıklığına uğrayarak birinci tercihine dönmüş ve bir daha da değişiklik yapmamıştı.

O günlerde havayolu şirketleri pilotlara ve kabin görevlilerine havaalanı içindeki restoranlarda geçerli yemek fişleri veriyordu. Birçoğu yemeklerini meskenden getiren havayolu çalışanları, fişlerini oturduğu bankın yanından geçerken Sör Alfred’e veriyordu, o da bu sayede dilediği kadar fast food yiyebiliyordu. Seçeneği azdı lakin Sör Alfred bunu sorun etmiyordu.

Sör Alfred’in Donkin’le birlikte yazdığı “The Terminal Man” (Terminal Adamı) isimli kitap yayımlandığı devirde eleştirmenlerden çok olumlu yorumlar almıştı.

Sör Alfred’in Donkin’le birlikte yazdığı “The Terminal Man” (Terminal Adamı) isimli kitap yayımlandığı devirde eleştirmenlerden çok olumlu yorumlar almıştı.

“BUGÜN BEN BALIK YİYECEĞİM”

Günün geri kalanında Sör Alfred gazetelerini okuyor, asla sonu gelmeyen günlüğünü yazıyor ve talih yapıtı oradan geçmekte olan meraklı yabancı gazetecilere röportajlar veriyordu.

Bir cep telefonu olmadığından Donkin dahil hiç kimsenin kendisiyle randevulaşması mümkün değildi. Sör Alfred’le görüşmek isteyenin Charles De Gaulle Havalimanı’na gidip 1 numaralı terminaldeki adamı bulması gerekiyordu. Sör Alfred bugünün şartlarında tahayyül etmesi bile imkânsız bir yalnızlık yaşıyordu.

Akşam yemeği saati gelince Sör Alfred balık kroketli sandviçini almak için bir defa daha fast food restoranının yolunu tutuyordu. Donkin, Sör Alfred’i öteki yemekler denemek için ikna etmeye çalıştığını lakin her seferinde, “Başka vakit deneyebiliriz, ancak bugün ben balık yiyeceğim” yanıtını aldığını belirtti.

20 YIL BOYUNCA BİR METAL BANKTA NASIL YATILIR?

Havaalanındaki hayat hiç durmasa da gece yarısı civarında birkaç saatliğine sakinleşiyordu. Donkin olağanda havaalanının yakınlarındaki bir otelde kalmakla birlikte, Sör Alfred’in hayatını daha uygun anlayabilmek için birkaç gece onun yattığı bankın yanındaki metal bankta yatmayı denemiş ve durumun zorluğuna şahit olmuştu.

Işıklar bütün gece yanıyordu, hoparlörlerden yapılan duyurular yalnızca 1.00 ile 4.30 ortasında susuyordu. Üzerinde yattıkları banklar daracık ve rahatsızdı. Uyuyan kişi daima düşme tehlikesi yaşıyordu. O kadar ki üçüncü gecenin akabinde Donkin öğlen yemeği saatleri sırasında “çok acil bir telefon” aldığını belirterek Sör Alfred’den ayrılmış ve uyumak için oteline kaçmıştı.

BOMBA ALAMLARINA BİLE ALIŞMIŞTI

Altıncı günün sabahında Donkin, Fransızca yapılan duyuruların tonunda bir değişiklik olduğunu ve yolcuların terminali süratle terk etmekte olduğunu fark etmişti.

Sör Alfred durumu, sakin bir halla “‘Bomba var’ diyorlar” diyerek açıklamıştı. Hakikaten de oturdukları yerin art tarafında sahipsiz bir valiz duruyordu. Valizin 50 metre kadar gerisinde ise dertli yüzleriyle havaalanı güvenlik polisi dikiliyordu.

Polislerden biri kalkanının üzerinden Donkin’e yavaşça el sallarken, Sör Alfred yerini terk etmeye hiç niyeti olmadığını belirli eden bir sükunetle oturuyordu. Günlük sayfalarıyla dolu kutularını bırakmak istemiyordu.

Bu gerilime daha evvel tekraren şahit olmuş birinin görmüş geçirmişliğiyle “Hiçbir vakit bomba çıkmıyor. Çok sık oluyor bu. Turistler çantalarını unutuyor” demiş ve omuz silkmişti.

Steven Spielberg’ün yönettiği sinemanın başrollerinde Tom Hanks’e Catherine Zeta-Jones eşlik ediyordu.

Steven Spielberg’ün yönettiği sinemanın başrollerinde Tom Hanks’e Catherine Zeta-Jones eşlik ediyordu.

ÇANTADAN PİJAMA ÇIKTI

Bu noktada Donkin’i güç bir karar bekliyordu. Sör Alfred’in resmi biyografi muharriri olma macerasının daha başlamadan bitmesini de tehlikeli bir durumla karşı karşıya kalır kalmaz ardına bakmadan kaçıp Sör Alfred’le kurmakta olduğu bağı koparmak da istemiyordu.

Donkin nihayetinde tercihini kalmaktan yana kullanmış ve Sör Alfred’e dönüp 1977 kışında Batı Berlin’de geçirdiği günlerde yaşananları dinlemeye başlamıştı. Fakat bir yandan da karşısındaki candaki yansımadan bomba imha grubunun çalışmalarını izliyor ve Sör Alfred’in haklı çıkması için dua ediyordu.

Sör Alfred, karlar altındaki Batı Berlin’de yaptığı bir tren seyahatinin kıssasını tamamlamak üzereyken testereli robot da kuşkulu valizi parçalama işini tamamladı. Valizden kime ilişkin olduğu bilinmeyen pijamalar çıktı.

Donkin, Sör Alfred’e “Bu durum sık mı yaşanıyor?” diye sorduğunda “Haftada bir oluyordur” karşılığını aldı.

Sonuçta 2004 yılındaydılar. 11 Eylül taarruzlarının üzerinden birkaç yıl geçmişti. Sör Alfred’in havaalanındaki hayatını riske atan tek şey civardaki kirlilik değildi.

Filmde bir Doğu Avrupa ülkesinden gelen Viktor Navorski (Tom Hanks) JFK Havalimanı’nda sıkışıp kalıyordu

“BURADA BANK ÇOK”

Donkin’e nazaran Sör Alfred çok sakin ve bilge bir insandı. Bilhassa çocuklarıyla birlikte tatile çıkan yabancı gazetecilerin 20 dakikalığına yanına uğrayıp kendisinden röportaj istediği anlar görülmeye bedeldi. Sör Alfred’e daima tıpkı sorular soruluyordu ancak o sükunetle karşılık vermeye devam ediyordu.

Bu röportajlardan birinin sonunda gazeteci Sör Alfred’e “Özgürlüğünüzü kıskanıyorum. Keşke ben de sizin üzere özgür yaşayabilsem, dertsiz olabilsem” dediğinde “Burada bank çok” karşılığını almıştı. Elbette gazeteci hayatına havaalanında devam etme fikrini uygulamaya koymamış, onun yerine Karayiplere giden uçağına yetişmek için çabukla Sör Alfred’in yanından ayrılmıştı.

Donkin ile Sör Alfred’in birlikte geçirdiği günler birkaç ay sonra “The Terminal Man” isimli bir kitaba dönüştü ve okurlarla buluştu. Elbette Sör Alfred’e kitabın birkaç kopyasını götürmek de tekrar Donkin’e düştü.

Donkin havaalanına giderken gergin olduğunu zira Sör Alfred’in kitabı beğenmesini çok istediğini belirterek, “Bankına yaklaştığım sırada beni gördü ve kocaman bir gülümsemeyle yüzü aydınlandı. Endişelenmem için hiç sebep yoktu. Mütevazı bir tutumla ‘Bu bir zafer!’ dedi bana” tabirlerini kullandı.

ÖLMEDEN EVVEL YENİDEN HAVAALANINA DÖNDÜ

1 numaralı terminalin gazete büfesinin teşebbüsçü yöneticisi, kitaptan koliler dolusu sipariş vermişti. Bu kitapları satarak çok uygun para kazanıyordu. Sör Alfred de isteyen herkesin kitabını büyük bir memnuniyetle imzalıyordu.

Sör Alfred, kitabın yayımlanmasından sonra iki yıl daha Charles De Gaulle Havalimanı’nda yaşadı. Fakat havaalanlarında güvenlik tedbirlerinin artırılması ve sıhhat problemleri nedeniyle 2006 yılında ayrılmak zorunda kaldı. Havaalanı etrafındaki kirli hava sıhhatine ziyan veriyor sık sık göğüs enfeksiyonları yaşamasına neden oluyordu.

Havaalanından sonraki birkaç yılı Paris’in dış mahallelerinden birindeki bir evsiz barınağında geçirdi. O artık Havaalanında Yaşayan Adam değil Havaalanında Yaşamış Olan Adam’dı.

Donkin yazısını şu satırlarla noktaladı:

“Sör Alfred’i sahiden çok sevmiştim. Gerçek bir centilmendi. Öldüğünü duyunca çok üzüldüm lakin hayatının son iki haftasını geçirmek için yine havaalanına döndüğünü öğrenmek bana teselli verdi. Yıllar boyunca o havaalanı onun yuvası olmuştu. Umuyorum ki orada, her vakit oturduğu bankında oturmak, son seyahati öncesinde Sör Alfred’e huzur vermiştir.”

The Guardian’ın “‘The Terminal Man’ lived in a Paris airport for 18 years. I’ll never forget the weeks I spent with him” başlıklı haberinden derlenmiştir.

Akacan The Mall
Yorumlar

Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu yukarıdaki form aracılığıyla siz yapabilirsiniz.