Annesi için hipodrom tasarlayacak

Annesi için hipodrom tasarlayacak
Türkiye’nin lisanslı birinci bayan jokeyi olan Zülfiye Bulut 33 yıldır profesyonel olarak yarışlara katılıyor. Şimdi 6 yaşındayken tanıştığı atlardan o vakitten beri başka kalamıyor. 48 yaşındaki Bulut, koşullar el verdiği sürece mesleğine devam edeceğini söylüyor. 18 yaşındaki kızı Yeliz Şimşek ise mimar olup hem annesi hem de başka bayan jokeyler için çok daha kullanışlı hipodromlar tasarlamak istediğini söylüyor.

Bulgaristan’da doğup büyüyen ve 1989 yılında Türkiye’ye göç eden Zülfiye Bulut çocukluğundan beri atları çok sevdiğini, daima onlara yakın olmak istediğini söylüyor. Zülfiye hanım lise çağına geldiğinde jokey olmayı hayal etmeye başladığını lakin etrafındakilerin “kadın jokey olmaz kendine öbür bir meslek bul” demeleri üzerine veteriner olmayı düşündüğünü anlatıyor.
Zülfiye Bulut veteriner olmamış ancak çocukluk hayalinden de hiç bir vakit uzaklaşmamış. Artık 18 yaşında bir kızı var, ismi Yeliz Şimşek. Yeliz mimarlık okuyor ve onun da tıpkı annesi üzere hayalleri var. Anne mesleği jokeylik olunca Yeliz de atlara, çiftliklere ve hipodrom hayatına aşina olarak büyümüş. Annesini ve öteki bayan jokeylerin çalışma şartlarını yakından gözlemlemiş ve bu müşahedeleri sırasında hipodromların yalnızca erkek jokeylere nazaran tasarlandığını farketmiş. Bu yüzden artık mimar olup annesi ve öteki bayan jokeylerin kendilerini daha rahat hissedecekleri bir hipodrom tasarlamak istiyor.

Kendisine annesinin yolundan gitmek yerine onun yolunu kolaylaştıracak bir amaç belirleyen Yeliz Şimşek, Kocaeli Üniversitesi mimarlık kısmını geçtiğimiz yıl kazandı. Çizime olan ilgisi ve yeteneğini fark etmesiyle mimar olmaya karar verdiğini söyleyen Şimşek, mezun olduktan sonraki hayalinin bir hipodrom tasarlamak olduğunu lisana getiriyor:

ANNEM BANA İLHAM VERİYOR
“Annemin Türkiye’deki birinci bayan jokey olması ve bu işi yıllardır muvaffakiyetle sürdürmesine hayranım. Annem her bayana olduğu üzere bana da ilham veriyor. Ben de annem sayesinde küçük yaşlarımdan beri daima atlarla iç içe oldum. Ancak sonrasında at kılına alerjim olduğu ortaya çıktı. Bir müddet atlardan uzak kaldım. Artık biraz daha düzgünüm ve atlarla eskiye nazaran daha fazla bir ortaya gelebiliyorum.

KÜÇÜKKEN JOKEY OLMAK İSTİYORDUM
Küçükken bilhassa annemi yarışlarda izlediğimde ben de onun üzere jokey olmak istiyordum. Hatta konutta oyuncak bir atım vardı ve güya onunla yarışıyormuşum üzere oyun oynuyordum. Sonrasında çizime karşı ilgili olmamla istikametimi mimarlığa çevirdim.

ANNEME ÖZEL HİPODROM
İlerde bir hipodrom tasarlamak istiyorum. Hatta annemi düşünerek tasarlayacağım ona özel bir hipodrom bile olabilir. Zira gün geçtikçe bayan jokeylerin sayısı da artıyor. Hipodromları bayan jokeyler için daha kullanışlı bir hale getirebileceğimizi düşünüyorum. Bunun yanı sıra kimi hipodromlarda seyircilerin yarışı rahatlıkla takip edemediklerini fark ettim. Bu sebeple izleyicilerin yarışı daha kolay takip edebilecekleri bir tasarım yapmak istiyorum.”

Yeliz Şimşek’in hayatından ilham alarak ona özel bir hipodrom tasarlamayı hayal ettiği Zülfiye Bulut ise 25c yaşında profesyonel olarak yapmaya başladığı jokeylik mesleğinin öyküsünü şöyle anlatıyor:

“At binmeye hobi olarak başlamıştım. Zati köyde yaşıyorduk. Köyde babam atları eğitirken ben de cet binmek istediğimi söyledim. Bir anda içimden geldi. Cet birinci bindiğim an çok farklı hissettim ve o anı hiç unutmuyorum. O günden beri de atlardan farklı kalamıyorum. Asıl süreç köydeki çiftliğimize bir yarış atı almamızla başladı. Eski bir jokeyin gelip bana eğitim vermesiyle de mesleğim şekillendi.

HAYATIMI ATLARA YAKIN OLACAK FORMDA YÖNLENDİRDİM
Okuldan meskene geldiğimde çabucak atların yanına koşar, onlarla ilgilenirdim. Liseye başlayacağım yıl insanların bana jokeylik yerine farklı bir alana yönelmelisin demesiyle veteriner olmaya karar vermiştim. En azından bu formda atlarla yan yana olabilirim diye düşünmüştüm. Ancak okulum çiftliğimizden uzakta olduğu ve ben atları göremediğim için bu süreç yalnızca 10 gün sürdü. Akabinde konutumun yakınındaki meslek lisesinde dikiş kısmı okumaya başladım. Bu sayede atlarla daha fazla vakit geçirebiliyordum. Hayatımı daima atlara yakın olacak biçimde yönlendirdim.

ÇOCUĞUMA DAVRANDIĞIM ÜZERE DAVRANIYORUM
Ben atlara çocuğuma davrandığım üzere çok sakin davranıyorum ve hepsiyle bir bağ kurabiliyorum. Yaşım aşikâr bir yere geldiğinde ve emekli olduğumda yeniden atlarla bir ortada olmak istiyorum. Antrenörlük, at bakıcılığı üzere mesleklerde devam edebileceğimi düşünüyorum.”